،زنان کولبر ، زنان کوره پزخانه
زنان کولبر در ایران
در مناطق کردنشین زنان برای تامین معاش خود و خانواده مجبور به انجام کارهایی مانند کولبری وکارگری ساختمان هستند. آمار مشخصی از زنان کولبر وجود ندارد. اما افزایش زنان کولبر در استان های مرزی کردستان، آذربایجان غربی و کرمانشاه به امری عادی تبدیل شده است. (سایت حکومتی عصر ایران – ۲بهمن ۱۳۹۸)
زنان سرپرست خانوار حتی در سنین بالا مجبورند به خاطر تامین هزینه های ابتدایی خانواده خود رنج مضاعف کولبری را به جان بخرند. حتی تحصیل کرده ها نیز بدلیل نبود شغل، وادار به کولبری می شوند. این جا هم زنان به دلیل توان جسمی پایین تر، پول کمتری دریافت می کنند.
کارگران زن ایرانی در کوره پزخانه
کار طاقت فرسای دیگری که زنان کارگر و حتی کودکان مجبورند برای امرار معاش حتی بدون عقد قرارداد به آن تن دهند، کار در کوره پز خانه ها است. در استان آذربایجان غربی، بیش از ۵۰۰ کوره آجرپزی وجود دارد. در این محل ها هیچ استانداردی برای ایمنی کار به رسمیت شناخته نمی شود. دود ناشی از سوزاندن سفال ها سر تا پای آنان را می پوشاند و موجب بروز مشکلات تنفسی و گوارشی می شود. در کوره خانه های سنتی ، گنداب ها بوی نامطبوعی ایجاد می‌کنند. دستگاه های کار نا ایمن و کهنه و فرسوده هستند که سلامت کارگران را در معرض خطر قرار می دهند. کمتر کارگری وجود دارد که حتی در مدت کوتاهی از کار، به نوعی دچار حوادث ناشی از کار نشده باشد. کار فرمایان حتی از تهیه الزامات اولیه کار مانند پوتین، کلاه و دستکش مخصوص سرباز می زنند.
اکثر کارگران زن ایرانی بیمه نیستند. قرارداد هایشان شفاهی است و محاسبه حجم کار روزانه شان هم درست انجام نمی شود . کار فرمایان به وعده های شفاهی خود عمل نکرده و گاهی در محاسبه تعداد آجرها نیز کم می شمارند.
حتی کارگرانی با سابقه ای بیش از ۲۰ سال، از بیمه محروم هستند و در صورت پرداخت بیمه این کارگران از دستمزد آنان کسر می شود.
کارفرمایان برای کاهش هزینه های مربوط به بیمه، فهرست ۵ نفره ای را بدون پر کردن قسمت مربوط به مشخصات شخصی کارگران در فرم بیمه پر می کنند و در مواقعی که یکی از کارگران دچار حادثه شود، مشخصات او را وارد می کنند تا وانمود شود که کارگر از قبل بیمه بوده است! (روزنامه حکومتی اطلاعات – ۲۰آبان ۱۳۹۹)
حقوق کارگران بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ هزار تومان در روز است و در روزهای تعطیل هم حقوقی به آنها تعلق نمی گیرد.
کارگران مجبورند از ساعت ۷ صبح تا غروب کار کنند و با وجود ساعات کار طولانی، از عهده امرار معاش خود و خانواده هایشان بر نمی آیند. هزینه ایاب و ذهاب نیز بر عهده خود کارگران است که با توجه به دوری شهر از کارخانه، خود بار سنگینی بر دوش آن هاست.
ایمنی کار
در چنین شرایطی، وضعیت ایمنی کارگران قابل پیش بینی است. روزنامه همشهری می نویسد: «در زمینه آمار کشته و مصدوم شدگان حوادث کار دچار کم شماری هستیم… با این وجود تنها در نیمه اول سال ۱۳۹۸ تعداد ۸۹۸ مرگ در اثر حادثه ناشی از کار ثبت شده است.» (سایت حکومتی همشهری – ۱۰اردیبهشت ۱۳۹۹)
در روز ۳۰فرودین ۱۴۰۰، ۳زن کارگر در جریان یک آتش سوزی در یک کارگاه مبل سازی در روستای کرشت پردیس در آتش سوخته و جان سپردند. مجتبی خالدی، سخنگوی اورژانس ایران اعلام کرد: «درب خروجی کارگاه آتش گرفته بود و کارگران راه فرار نداشته‌اند؛ ۳ زن و ۳ مرد کشته شده‌اند.» در جریان این حادثه ۳نفر نیز مصدوم شدند. (خبرگزاری حکومتی ایلنا – ۳۰فروردین ۱۴۰۰)
نظرات بسته شده است.