مرگ گروگان و گروگانگیر به فاصله یک روز

انیس نقاش را ایرانیان با سوء قصد نافرجامش به جان شاپور بختیار، آخرین نخست وزیر شاهنشاهی می شناسند اما در سطح جهانی، نام او با رخداد تاریخی مهمتری گره خورده: گروگانگیری شرکت کنندگان نشست اوپک در وین در دسامبر ۱۹۷۵ (دی ۱۳۵۴). انیس نقاش به گفته خودش در این رخداد، جان نخست وزیر ایرانی دیگری را به جای اینکه بگیرد، نجات داد: جمشید آموزگار که آن زمان وزیر نفت بود. از تصادف روزگار، دیگر گروگان انیس نقاش یعنی احمد زکی یمانی، وزیر نفت پیشین عربستان، امروز و به فاصله کمتر از یک روز از او درگذشت.

جمشید آموزگار و احمد زکی یمانی، هدف اصلی آن گروگانگیری بودند. در آن زمان، گروگانگیران انگیزه خود را رساندن صدای فلسطینیان به جهانیان اعلام و دولت اتریش را مجبور کردند هر دو ساعت یک بار بیانیه ای در حمایت از فلسطینیان از رادیو پخش کند وگرنه گروگانها را می کشند؛ اما انیس نقاش بعدها فاش کرد که انگیزه اصلی گروگانگیری، گرفتن پول از دولتهای ایران و سعودی بوده است.

گروگانگیری در زمانی رخ داد که لبنان بتازگی صحنه جنگ داخلی میان فلسطینیان و فالانژهای مسیحی شده بود. ایران و عربستان سعودی برای جلوگیری از گسترش نفوذ فلسطینیان، به فالانژهای لبنانی کمک مالی می کردند. در لبنان، چپگرایان (عمدتا شیعه و دروزی و مسیحی) و ناصریستها (عمدتا سنی) به فلسطینیها پیوسته و با فالانژهای مسیحی می جنگیدند. یکی از سران جبهه خلق برای آزادی فلسطین به نام ودیع حداد، که لبنانی مسیحی بود، برای اینکه دولتهای ایران و سعودی را وادار به ترک حمایت از فالانژهای مسیحی کند، گروگانگیری شرکت کنندگان نشست اوپک را طرحریزی می کند و اجرای این عملیات را به انیس نقاش می سپارد.

انیس نقاش از شانزده سالگی به جنبش فتح پیوسته بود. پس از چند سال فعالیت، به دستور جنبش فتح به گروه ودیع حداد می پیوندد که کارش اجرای عملیات برون‌مرزی (همچون هواپیماربایی) و همچنین اداره امور اطلاعاتی و ضداطلاعاتی درون گروههای مسلح فلسطینی بود. ودیع حداد عملا مستقل از سران گروههای فلسطینی فعالیت می‌کرد و انیس نقاش به گفته خودش، نفوذی جنبش فتح در گروه او بود.